Deze week verscheen dit bericht in de krant: "
Pastoor weigert doop baby lesbisch stel". Ik zag het als een hoopvol teken, een teken dat er pastoors zijn die de heiligheid van de sacramenten serieus nemen. Dat er pastoors zijn die zonde durven benoemen en aankaarten. Maar misschien heb ik te vroeg gejuicht.
In het kerkblad van de parochie Waalre lees ik namelijk: "
Ik conformeer mij zonder enig voorbehoud aan het standpunt van het bisdom, t.w.: de doop is een sacrament dat men ontvangt vanuit geloofsovertuiging. Op het moment van de doop kan een kind dat niet overzien, en moeten de ouders dus achter het geloof van de Kerk staan, en in staat zijn dat geloof met hun kind te delen en voor te leven. De samenlevingsvorm van de verantwoordelijke ouders is van ondergeschikt belang. Het belang van het kind prevaleert!" Het eerste deel is natuurlijk prima, doopouders moeten het Rooms Katholieke geloof met hun kinderen delen en het voorleven. Maar hoe in de vrede is het mogelijk dat twee mensen die in een lesbische relatie leven het Katholieke geloof kunnen delen en voorleven, terwijl hun leven hiermee in volledige tegenspraak is? Een dergelijke grove zonde plaatst iemand immers buiten de gemeenschap van de heiligen. Er vanuit gaande dat iemand de waarheid van de Katholieke leer betreffende de seksualiteit willens en wetens hardnekkig verwerpt. Gezien het zeer vage en slappe getuigenis dat de Nederlandse pastoors en bisdommen kun je je afvragen of lesbische stellen nog wel weten dat ze in zonde leven, en in dat opzicht zijn vele pastoors en bisschoppen mede schuldig aan de onduidelijkheid en verwarring die er is onder vele gelovigen. Het is ten hemel schreiend dat het Bisdom Den Bosch blijkbaar meent dat de samenlevingsvorm van doopouders van ondergeschikt belang is. Bovendien is het een contradictio in terminis, immers een lesbisch stel kan nooit de ouders van een kind zijn, daarvoor is toch echt een man nodig. Hoeveel dieper kan de Nederlandse kerkprovincie nog zakken....
